Yaş 70.

Babaannem 70 yaşında, kanserden öldü. O öldüğünde birşeyler yazmıştım. Daha önce hiçbir yere yazmadığım bu yazıyı sizinle paylaşmak istedim sevgili okumayanlar. Onun gibi düşündüm. O yazıyormuş gibi olsun istedim, ve böyle birşey çıktı ortaya. Bunu yazarken 70 yaşındaydım ben..


Bu günlerde sanki geçmişi özlüyorum…
Yürüdüğüm yollardan yürüyorum şimdi…
Neler kaybetmişim.
Yüzümdeki her çizginin bir anlamı var artık.
Aynaya bakınca hatırlıyorum kazanamadıklarımı.
Eskiden yediğim o dayakları bile özlüyorum.
O kadar karmaşık ki düşüncelerim.
Bazen düşünüyorum da ‘’ acı çekmekten hoşlanıyor muyum ?‘’acaba diye...
Ama hayır. Sevinmeyi daha çok seviyorum.
Ama bilirsiniz, insanların istedikleri değil de hep istemedikleri olur… ‘
’Hayat hep acıyla mı dolu? Güzel şeyler de var.’’ Diyorsunuz…
Hani nerde? Cebimde 3 kuruş, yırtık bir kâğıt parçası, elimde sigaram… Beynim ağrıyor! Kanser olmuşum! …
‘’Aman ha! Sakın hayata küsme!‘’ diyorsunuz… Bir sorsanıza küsecek bir hayatın kaldı mı diye… O bile yok!
Anlarsınız işte, benimkisi de yaş 70 iş bitmiş hesabı…

~